NMLK-activiteit – Abseilen van de Euromast

Vandaag stond de activiteit Abseilen van de Euromast in Rotterdam op het programma bij Nieuwe Mensen Leren Kennen. En zo’n grote mond als ik altijd heb natuurlijk, schreef ik me vrij snel in na een tip van Manon.

Ter plekke aangekomen vanochtend, begonnen de kriebels toch wel een beetje hoor. Zeker toen een van de instructeurs de touwen al abseilend naar beneden kwam brengen. Ja duh, zo hard ga ik straks dus echt niet he…….

Maar goed, eerst inschrijven, daarna naar boven, alwaar we briefing krijgen. Tuigje aan en dan kan het spel beginnen.

Eerst gaan er 2 anderen uit onze groep. Als die beneden zijn kunnen Manon en ik gezekerd worden. Je moet dan eerst over de rand klimmen (en dit is dus wel op 100 meter hoogte). Dat is al akelig. Daarna achterover gaan hangen, tot je horizontaal hangt. En ik bleef die instructeur maar in zijn ogen aankijken, want anders was ik echt niet gaan hangen. Daarna is het de ene voet en dan de andere voet over het randje zetten. Nu is er al eigenlijk nauwelijks meer een weg terug. Je hangt immers al met je volle gewicht in de touwen en onder het eerste randje.

Je kunt nu over de ramen van het restaurant wandelen. Totdat je zover gewandeld bent, dat je niet meer met je voeten bij de ramen kunt. Nu hang je dus volledig vrij………….

En daar hang je dan, volledig vrij, te wiegen in de wind, bonzend hart en eigenlijk ook wel knikkende knieën, al voelen die zo vrij in de lucht wel heel vreemd aan. Ik laat me voorzichtig wat zakken en nog een paar meter. Dat gaat allemaal nog redelijk. Maar dan hangen we echt onder het restaurant en krijgt de wind nog meer spel op ons. Ik probeer wat rond te kijken, maar omdat ik ook wiebel door de wind, word ik echt mega misselijk. Mijn maag draait zich ff flink om en mijn hersens werken op volle toeren. Dit vind ik niet fijn!!!!

Ik had dus ff een paniekaanval en wilde echt NU meteen weg. Maar dat gaat natuurlijk niet. Dus Arnout (de instructeur die met Manon en mij omlaag ging) instructies gegeven dat ie NU met mij MOEST blijven praten. En weer terug tot mezelf komen. Concentratie, op ademhaling letten en proberen te kalmeren. Arnout deed heel erg zijn best om mij in een gesprek te krijgen, maar meer dan de vraag wat voor werk ik deed en bij wat voor soort bedrijf, kan ik me eigenlijk niet herinneren.

Gelukkig kreeg ik mezelf vrij snel onder controle en kon ik gewoon alleen verder aan de afdaling. Vanaf ongeveer halverwege werd het toch redelijk zwaar en ging ik rap naar beneden. Afremmen moet je met je rechterhand doen, door die dicht te knijpen zodat de touwen er niet door kunnen schieten. Maar ik had daarvoor al vrij veel krachten verspeeld door mijn angst en nu begon mijn hand wat moe te worden. Mijn linkerhand dus ook erbij geplaatst, zodat ik met 2 handen de touwen kon afremmen.

Al en met al ben ik weer heelhuids beneden gekomen, alwaar ik een daverend applaus kreeg van de toeschouwers……. En ik ben ook wel trots op mezelf hoor, dat ik het toch maar gewoon gedaan heb. Uiteraard ben ik ook trots op de andere bikkels uit mijn groepje en helemaal op mijn afdaalmaatje Manon natuurlijk. Meid, jij bent echt een kanjer.

Uiteraard wil ik de mensen van Height Specialists hartstikke bedanken. Rob (dacht ik) die me begeleidde met over het randje stappen. Ja sorry ik moest echt in die mooie ogen van je blijven kijken, anders was ik die rand niet eens over gegaan. En Arnout natuurlijk voor zijn steun tijdens de afdaling. En de andere jongens voor de uitleg en verdere begeleiding. De mensen van NMLK natuurlijk voor de organisatie van het geheel. En de rest van de NMLK’ers voor de sfeer en de fun. Het was een TOPACTIE!!!!!!!
Actiefoto’s van mij die gemaakt zijn door mijn beste vriendin Caroline, kun je hier bekijken:

http://picasaweb.google.com/esther.van.seters/NMLKAbseilen

4 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.