Tag Archives: plastisch chirurg

Vervolg van Spiegeltje, spiegeltje aan de wand

Zo we zijn inmiddels 10 dagen verder nadat de plastisch chirurg het knobbeltje heeft weggesneden. Oja, voor de nieuwsgierigen onder jullie. Het bobbeltje heeft natuurlijk een naam en ik heb vandaag maar aan de dermatoloog gevraagd of ze het wilde opschrijven, onthouden kon ik het niet. Het bobbeltje heet: granuloma pyogenicum en voor een goede site met wat medische uitleg klik hier.

Vandaag zouden de hechtingen er eindelijk uitgaan. Moet zeggen dat tot aan het weekend het allemaal erg voorspoedig ging. Althans naar mijn mening. Vanaf maandag begon het te irriteren. Ik raakte natuurlijk nu steeds vaker per ongeluk de hechtingen aan (was ze niet meer echt bewust) en dat irriteerde behoorlijk op de wond. Bij 1 hechting was echt goed te zien dat het daar een klein beetje aan het ontsteken was.

De assistent haalde de hechtingen eruit. Dat ging gelukkig goed en ik ben niet misselijk geworden of flauw gevallen. Wauw, ik ga vooruit.

Even wachten en toen kwam de dermatoloog. Allereerst met de uitslag dat het inderdaad een granuloma pyogenicum was, een goedaardig knobbeltje. Dit wist ik natuurlijk al wel, want dat had ze vorige keer al gezegd, maar het laboratorium moet dat natuurlijk nog wel even bevestigen.

Volgens haar zag de wond er niet optimaal uit. Het was licht geïrriteerd en jammer van het plekje bij 1 van de hechtingen. Ja duh, dat had ik ook al gemerkt en nu.

Ze schreef me Locoid creme voor (een zalf met hydrocortisone). Van de beschrijving en bijwerkingen van deze zalf word je ook niet echt vrolijk, maar goed, dat wist ik op dat moment natuurlijk nog niet.

Een week iedere dag 1 maal dun insmeren om de irritatie te verminderen.

En verder vertelde ze me even doodleuk dat ik het toch wel een jaar moest geven voordat het litteken echt weg zou zijn. Pardon, u zei een JAAR!!!!!!

Dat was wel even een flinke domper. Dat had ik niet verwacht. Maar goed, het is niet anders meer en natuurlijk ben ik blij dat die lelijke bloedende bobbel weg is. Want dat zag er ook niet uit.

Maar ik moet nu deze zomer dus wel opletten met de zon in mijn gezicht. Zorgen dat ik continu tubetje goede beschermingsfactor bij me heb, die ik er op kan smeren. Want zon is ook niet echt goed voor een litteken. Verder krijg ik natuurlijk tips van mensen om bijv. Calendula zalf te gebruiken of Johannesolie. Volgens de dermatoloog is de werking van deze producten nooit bewezen, dus volgens haar niet zinvol. Uiteraard sta ik vrij om het te gebruiken, maar het hoeft zeer zeker niet.

Nu weet ik dus niet goed wat te doen. Eerst nog even een paar dagen die Locoid creme gebruiken, totdat de irritatie weg is, maar dan. Wel of niet aan de slag met die anti-litteken middeltjes.

Hieronder zie je het resultaat zoals het er nu uit ziet. Sommige zullen denken, ach Esther, waar maak je je druk om. Ik weet het, maar het is toch in mijn gezicht en voorheen zat het er niet, dus het is nog steeds wennen voor me. Niet dat ik nou zo ijdel ben, maar toch…….

IMG_0139

En zo ziet het eruit als je mijn hele gezicht ziet.

IMG_0151_klein

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand

***** UPDATE *****

Op 2e pagina

********************** 

Al zeker 3 maanden heb ik een bultje op mijn kin zitten. Het leek in het begin op een puistje, maar het ging maar niet weg. Het bleef open gaan en dan kwam er ontzettend veel bloed uit. Iedere dag was het zeker 3 keer raak. Zelfs op vakantie genas het bultje niet en ik dacht dat zon en zout water wel goed zouden doen. Toch maar eens door de huisarts naar laten kijken, want ik werd het wel een beetje beu. Ze had een vermoeden wat het was en stipte het nog met stikstof aan in de hoop dat dat zou helpen. Maar helaas, ook dit mocht niet baten. Ik kreeg toen een verwijsbrief voor de dermatoloog.

Dat een afspraak maken in het ziekenhuis niet makkelijk is, merkte ik toen wel. Zelfs na wat rondbellen bij diverse ziekehuizen in de omgeving, was 3 weken toch echt de kortste wachttijd. Ok, dan maar een afspraak voor over 3 weken.

Afgelopen donderdag 21 juni was het dan eindelijk zo ver. Eindelijk kon ik naar de dermatoloog toe en zou er iets aan dat plekje gedaan kunnen worden. Ja duh, zo werkt dat niet natuurlijk.

Ze keek even, bevestigde het vermoeden van mijn huisarts en legde uit dat de enige oplossing om dit knobbeltje weg te krijgen zou zijn om het weg te laten snijden door de plastisch chirurg.

Daar ben ik dus mooi klaar mee, nog langer wachten.

Gelukkig kon ik vrij snel langskomen. Er was een afspraak uitgevallen en ik kon mooi op die plek en dat was dus afgelopen dinsdag.

Vol goede moed ga ik naar het ziekenhuis. Het zou onder plaatselijke verdoving weggesneden worden en daarna zou ik weer meteen naar huis kunnen. Dus zo gezegd, zo gedaan.

Mmmm, viel dat even vies tegen zeg. De spuiten die ik kreeg voor de verdoving deden echt ongelooflijk zeer (en ik ben echt geen mietje). Maar goed dat de verdoving meteen begon te werken.

Daarna ging de chirurg snijden, maar ook een soort schrapen. Althans, zo klonk het. Natuurlijk heb ik niets gevoeld (gelukkig maar), maar die geluiden……….

Toen werden de bloedvaatjes dichtgebrand (lekker hoor die geur) en een paar hechtingen gezet.

En klaar was ik. Ik mocht weer rechtop zitten. Dat ging niet helemaal goed. Ik werd ontzettend duizelig en misselijk. Binnen een halve minuut zat ik op een normale stoel met een bekertje water in mijn hand, een tissue voor mijn tranen in de andere en een natte koude lap op mijn voorhoofd. Ik was dus bijna van mijn stokje gegaan.

De verpleegsters troostten mij met de woorden dat ze dit bijna dagelijks meemaken. Men denkt er erg makkelijk over, maar het is toch een keine operatie met de nodige stress en spanning erbij. En dan lijkt alles goed te gaan, maar het moet er toch even uit.

Nadat ik wat was bijgekomen, ben ik in de hal nog even gaan zitten om echt alle trillingen weg te krijgen alvorens in de auto te stappen om naar mijn werk te gaan. De hele verdere dag zat ik te notuleren. Ik voelde me toch niet helemaal optimaal en ’s avonds was ik echt doodmoe en ben dus ook maar vroeg mijn bed ingegaan.

Gistermiddag begonnen de hechtpleistertjes die over de hechtingen zaten los te laten en doordat ze vrij los zaten, begonnen ze te kriebelen, dus ook het laatste stukje maar losgehaald.

Oeps, dat was even flink schrikken. Ik wist niet dat ik zo’n jaap op mijn gezicht had.

Euh, gaat dit echt goed komen. Ik schrok echt enorm en er liepen een paar tranen over mijn wangen.

Collega van me heeft me beloofd dat ik me echt geen zorgen hoef te maken en dat alles heel mooi gaat genezen ( ze heeft zelf een paar dingetjes weg laten halen in haar gezicht en daar zie je inderdaad niets tot nauwelijks iets van). Maar toch. Ik weet het niet hoor. Vind het er toch flink heftig uit zien.

Als je op de knop Meer klikt, kun je zien hoe het er nu uitziet, maar doe dit wel als je een redelijke maag hebt he……….

Lees meer »