Indonesie, donderdag 26 oktober
Lies is een beetje opgeknapt, maar heeft wel de hele nacht last gehad van diarree. Ze heeft dus ook maar snel Imodium geslikt. Bandi is al vroeg terug, dus na het ontbijt kunnen we vertrekken. Helaas begin ik in de auto ook onwijs misselijk te worden en sta op het punt van overgeven. Het zou een mooie trip moeten worden helemaal naar het zuiden, naar Sendangbiru en Pulau Sempu, maar we liggen allebei ziek op de banken. We besluiten dan ook om maar niet de boottrip rondom het eiland Sempu te maken, maar om een wandeling over het eiland te maken. Het is een natuurreservaat met nog allerlei wilde dieren en we moeten ons insmeren met muggenmelk. We nemen naast Bandi nog een lokale gids mee. Als we van het bootje afstappen moeten we door een stuk drijfzand naar het eiland lopen. Ik verlies daarbij regelmatig bijna mijn schoentjes. We zijn goed en wel zo’n 5 minuten aan het wandelen als de lokale gids zo van iets schrikt dat ie ons terugstuurt. Geen idee wat ie heeft gezien. Later vertelt Bandi dat de mensen hier heel gelovig zijn en dat onze gids absoluut geen goed gevoel had. Hij voelde zich steeds slechter worden en was te bang dat er iets zou gaan gebeuren als we verder gingen.
Van de ene kant vind ik het wel jammer, maar van de andere kant ook niet, omdat ik nog steeds niet lekker ben. De boot moet geroepen worden en die brengt ons naar een stukje wit strand. Daar ploffen we in het zand om bij te komen. Helaas blijven we allebei ziek en dus wandelen we maar terug naar de boten. Dat blijkt toch iets te ver weg, dus we worden met een klein ukkepuk-bootje van een familie die hier woont, teruggevaren.
Aan land wordt het niet beter, want we komen dan aan op de plek waar normaal gesproken de vismarkt wordt gehouden. De stank is hier dus niet om te harden. Bandi gaat voorop om de auto te halen en wij lopen er op een afstandje achteraan. Bij een splitsing weten we niet welke kant op, dus daar maar wachten. De autotrip terug is ook niet leuk. Beiden liggen we te slapen op de banken in de auto. Bij het hotel aangekomen, duiken we dan ook allebei ons bed in. Doordat ik me zo ziek voel, mis ik Mark nu helemaal, dus ga ik hem maar even bellen. Lekker even kletsen. Vandaag hebben we 5 maanden verkering!!!
We hebben tot 8 uur op bed liggen slapen. Daarna maar snel aangekleed en opgetut om naar het Tugu Hotel te gaan voor ons diner. Bandi had ons namens Ton op het hart gedrukt om echt te gaan, want er zou een verrassing voor ons zijn. De dinerzaal is echt prachtig en er hangt een voortreffelijke sfeer. De bediening is perfect en loopt in mooie sarongs en keurige witte jasjes met gouden knopen. Op tafel ligt een mooi blad met onze naam erop. We drinken lime juice (die je kan mengen met suikersiroop tegen het zure) en water. Vooraf nemen we allebei loempiaatjes en als hoofdgerecht kiest Lies iets met vis en ik Beef Stroganof. Omdat mijn maag nog niet veel kan hebben, laat ik 1 van de 3 loempiaatjes staan en moet ik ook een groot gedeelte van het hoofdgerecht laten staan. Echt eeuwig zonde, want het is verder echt heerlijk.
Als toetje bestellen we maar thee. Als we om de rekening vragen, blijkt dat we die niet hoeven te betalen, omdat Ton dat al heeft gedaan. Dat was dus de verrassing!!! Ontzettend lief van hem. Morgen maar snel via e-mail bedanken.
In het hotel nog even lezen en daarna slapen. Mijn maag houdt zich redelijk rustig en ik heb gelukkig geen diarree.